Niemieckie spojrzenie na krajową nowelizację DIN 1045-2 po ostatnich zmianach w normie europejskiej EN 206
WYDARZENIA
Norma DIN 1045-2 „Tragwerke aus Beton, Stahlbeton und Spannbeton – Teil 2: Beton – Festlegung, Eigenschaften, Herstellung und Konformität – Anwendungsregeln zu DIN EN 206“ uchodzi w Niemczech za narodowy dodatek do generalnej normy europejskiej EN 206. W ślad za nowelizacją standardu EN 206 w roku 2014/2015 na szczeblu Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN) w Brukseli i ona ulega aktualizacji. W sierpniu 2014 Niemiecki Instytut Normalizacyjny (DIN) opublikował projekt takiego dokumentu, jako materiał do publicznej dyskusji. Zarząd SPBT postanowił sprawdzić, czy proponowane tam rozwiązania nie byłyby korzystne także dla współczesnej, polskiej inżynierii betonu. Dlaczego? Bo obszar Niemiec i Polski charakteryzuje się zbliżonym klimatem, a więc uzależnienie jakości zabudowywanego betonu od temperatury otoczenia atmosferycznego, od nasłonecznienia czy wilgotności jest i tu i tu niemal identyczne. Obydwa państwa dysponują podobnym co do jakości zapleczem surowcowym. Godnymi uznania są też niemieckie doświadczenia i osiągnięcia inżynierskie w projektowaniu, wytwarzaniu, transporcie, aplikowaniu mieszanki betonowej oraz eksploatacji obiektów z betonu, będące często wzorcem dla całej Europy.
Omawiany projekt niemieckiego uzupełnienia w randze przyszłej normy federalnej to obszerna, 70-stronicowa redakcja. Co zawiera? M.in. przy zachowaniu dodatkowych klas zagrożenia zużyciem poprzez ścieranie (XM) dokłada potrzebną klasyfikację wilgotności (WO, WF, WA) z nawiązaniem do oddziaływania alkaliów i kwasów krzemowych na beton. Szczególny nacisk kładzie na stosowanie kruszyw z recyklingu. Wskazuje, jak przeliczać równoważnik (w/c)eq dla popiołu lotnego, krzemionki i zmielonego granulatu żużla hutniczego. Uściśla temperaturę mieszanki betonowej przy rozładunku, uzależniając ją od ciepłoty otoczenia atmosferycznego. Uzupełnia zakres informacji producenta betonu, kierowanych do wykonawcy robót, i odwrotnie. Wprowadza dodatkowo własne kryteria zgodności, włączając w to inne normy i przepisy krajowe. Rozpisuje porządek oceny zgodności między producenta, nadzór zewnętrzny i jednostkę certyfikującą. Dużo miejsca poświęca problematyce betonu samozagęszczalnego. Kruszywom o określonych właściwościach przypisuje kategorie stosowalności. Koryguje wartości graniczne dla składu i właściwości betonu. Przytacza niezwykle użyteczną tabelę, wskazującą który rodzaj cementu nadaje się do betonu czy żelbetu, narażonego na daną ekspozycję środowiska. Wdrożenie szeregu rozwiązań krajowych warunkuje uprzednim dopuszczeniem urzędu nadzoru budowlanego.
Prezentowany projekt niemiecki zapisany jest w formie aktu nowelizowanego. Szpalta po lewej stronie informuje o sposobie, zakresie i miejscu zmiany, zaś – po prawej - cytuje treść zastąpienia czy uzupełnienia. Dlatego najlepiej czytać go wspólnie z normą generalną EN 206.
Co z proponowanych regulacji niemieckich zyska uznanie autorów polskiej nowelizacji normy krajowej, dziś do końca nie wiadomo, bowiem prace nad projektem na poziomie Komisji SPBT ds. Normalizacji Betonu ciągle trwają, ciągle zgłaszane są nowe uwagi co do formy i treści projektowanych rozwiązań. Póki co, na pewno kontynuowany będzie zapis o dodatkowej klasie ekspozycji betonu na ścieranie XM1, XM2 i XM3, a także – 90-minutowy reżim rozładunku mieszanki betonowej na placu budowy, licząc od chwili zmieszania komponentów betonu w wytwórni. Utrzymana zostanie tabela wskazująca przydatność różnych rodzajów cementów do betonów eksploatowanych w różnych warunkach zagrożenia agresją środowiska. Widać także zainteresowanie niemieckim uzupełnieniem treści dowodu dostawy betonu towarowego.
